Het einde nabij...

Maandag 23 juli nemen we de bus naar Galle. We plannen drie nachten in Amila's Appartment en dat blijkt een goede keuze. Het op de bonnefooi boeken via booking.com gaat sowieso prima. De referenties van andere reizigers blijken meestal zeer betrouwbaar dus we vinden altijd de dag van te voren wel een betaalbare en goede plek. Zo dus ook Amila's. Amila is een man die met zijn gezin beneden woont en de bovenverdieping verhuurt aan reizigers. We hebben twee slaapkamers, een hele grote woon- en eetkamer, een keuken en een badkamer tot onze beschikking. We zijn in de nopjes met ons riante onderkomen en gastheer Amila zorgt dat het ons aan niets ontbreekt. We hebben zelfs een wasmachine, al blijkt dat ik hier wat te enthousiast gebruik van maakte want tijdens het douchen bleek onze watertank leeg.....

Galle is op drie na de grootste stad van Sri Lanka. Maar als je door de poorten van het oude stadsgedeelte 'Galle Ford' stapt, valt de drukte van de grote stad weg. In 1640 namen de Nederlanders de stad van de Portugezen over. Aan de namen van sommige koloniale panden als 'Hotel Nooitgedacht' en 'Hotel Weltevreden' is de Nederlandse invloed nog duidelijk terug te zien. We slenteren wat door de gezellige straatjes en wandelen over de brede stadsomwalling die het oude stadgedeelte zelfs beschermde tegen de tsunami. 's Avonds daagt Jaan Amila uit voor een potje schaken, en tot groot vermaak wint hij het duel. Om het leed wat te verzachten trakteert Chris Amila op een pintje. Dan blijkt dat hij als boeddhist niet vaak alcohol drinkt, want al snel wordt hij zeer jolig en vraagt hij mij zelfs ten dans.....

Dinsdag nemen we de tuktuk naar Jungle Beach. Dat zou een prachtige baai moeten zijn maar het valt ons wat tegen. We ontdekken dat een baai verder een barretje is, dus we verkassen en ploffen opnieuw neer met een lime-juice. De jongens bouwen een krabbenpension, tot groot plezier van de andere strandgasten want er worden veel foto's gemaakt van hun creatie. Reden voor Jaan en Tijn om het pension nog wat uit te breiden en er nog wat meer heremietkreeftjes in onder te brengen! 's Avonds improviseert Chris een maaltijd in onze eigen keuken, hetgeen niet makkelijk is met alleen een waterkoker en twee borden... Maar het smaakt en vervolgens neemt Amila revenge met schaken! De alcohol laten we maar achterwege deze keer....

Woensdag brengt een vriend van Amila ons naar Kannelya Rainforest. Een mooi stukje regenwoud waar we samen met een gids aan de wandel gaan. Er zitten heel veel bloedzuigers dus we steken onze broekspijpen in de sokken en de T-shirts in de broek. Tijn vertrouwt het zaakje niet, dus na elke tien stappen wordt er druk geïnspecteerd..... Onze gids, met rok en teenslippers, plukt verschillende exemplaren van haar voeten af en Tijn wordt steeds stiller..... De wandeling is niet erg spectaculair, en naast bloedzuigers en een paar enorme miljoenpoten zien we geen dieren. Gelukkig kunnen we op het einde wel verfrissen met een plonske in het riviertje....

Terug in ons appartement merkt Tijn op dat hij bloedt aan zijn voet. Als ik vervolgens een volgezogen bloedzuiger uit zijn sok tover weet hij niet hoe gauw hij al zijn kleren uit moet krijgen! Gelukkig bleef het bij deze ene bezoeker, al heeft Tijn nog verschillende keren gedacht er nog eentje te signaleren...

Donderdag 28 juli verlaten we Galle en vertrekken we terug naar Negombo, alwaar ons avontuur een maand geleden ook begon. We nemen voor de laatste keer de trein, ons favoriete vervoersmiddel. De trein is wel erg vol, maar gelukkig lukt het ons vier zitplaatsjes te bemachtigen. Na dik twee uur stappen we in Colombo over en dan sukkelen we met een boemeltreintje verder naar Negombo. Via booking.com blijken we weer een prima hotelletje uitgekozen te hebben. Shannon Rest ligt 150 meter van het strand en als klap op de vuurpijl hebben ze sinds enkele dagen twee puppies van vier weken oud. Drie keer raden wie hiermee in hun nopjes waren....

Vrijdag 29 juli. Onze laatste dag in Sri Lanka staat in het teken van 'de laatste keer'. We gaan voor de laatste keer naar het strand, zwemmen voor het laatst in het zwembad van de buren, graven voor de laatste in het zand, vangen voor het laatst een krab, zitten voor de laatste keer in een tuktuk, bestellen voor de laatste keer een curry, geven de laatste roepies uit, pakken voor de laatste keer onze koffers in en genieten voor de laatste keer van een prachtige zonsondergang.... We vonden Sri Lanka een heerlijk land, dus schrijven we het opnieuw onderaan ons lijstje van reisbestemmingen. Voor herhaling vatbaar!

Luieren en relaxen

Op de laatste dag dat Chris en ik samen 90 jaar zijn verkassen we naar Tangalle. Ik trakteer Chris op een luxe-resort en na een voorspoedige busreis checken we in bij Portofino. We laten ons flink in de watten leggen. Ontvangst met welkomstdrankjes, dragers voor onze bagage, twee kamers (dus ook twee tv's!), meer luxe dan we hier gewend zijn! De jongens kunnen hun geluk niet op en voelen zich als koningen. Alle geluk werd ook nog eens bekroond door supergoed nieuws vanuit Nederland. Thuis iedereen blij, wij nog blijer! De poolboys versieren onze gereserveerde zonnebedden met bloemen en niet veel later plonsen we het blauwe zwembad in.

Het resort ligt aan het strand. Helaas is de zee te wild om te zwemmen, maar de onvoorspelbare golven maken een strandwandeling des te leuker. We hebben het strand voor ons alleen, dus verzonken in gedachten lopen we de nodige kilometers......
's Avonds schakelen we nog even de 'housekeeping' in. Er zit een dikke kikker in de kamer van de jongens die zelfs Jaan en Tijn niet te pakken krijgen! De housekeeper is nog niet vertrokken of er dient zich alweer een nieuw kwakend exemplaar aan. De jongens besluiten hun kamer voor deze ene nacht maar met hem te delen....

Vrijdag 22 juli, Chris' verjaardag, starten we met ontbijtbuffet en stappen daarna op de fiets. Lang duurt het tochtje niet, want het zwembad (en de poolboys) lonken...... Voor de rest doen we dan ook niet veel die dag. Chris krijgt nog bezoek van een slang, die hem komt feliciteren door over zijn voet te glijden! En een groep apen in de boom voor de raam van onze hotelkamer zorgt nog voor een live National Geographic reportage... Ook al hebben we al zoveel apen gezien op al onze reizen, ze blijven tot de verbeelding spreken....

's Avonds hebben de jongens nog een verrassing voor Chris. Zonder dat wij het wisten hadden zij in het restaurant een verjaardagscake voor Chris geregeld. Dus toen we 's avonds aanschoven voor het avondbuffet, kwam het personeel al zingend de cake brengen! Dikke pret, en nog lekker ook!
Aangezien Jaan de Sri Lankese porties altijd aan de kleine kant vindt, was het buffet een groot succes. Twee voorgerechten, vier hoofdgerechten, twee toetjes..... 'Een hoogtepunt van deze vakantie', zucht Jaan na afloop. Gelukkig met het lidwoord 'een' in plaats van 'het'......

Helaas moeten we alle luxe zaterdag weer achter ons laten. We ontbijten met de restjes van de birthday-cake en nemen de bus naar Mirissa. Gelukkig heeft ons nieuwe hotel aldaar, Sea Breeze Hotel, ook een zwembadje. Maar we merken ook dat we aan de zuidwest-kust van Sri Lanka geraken. We hebben al een paar regenbuien gehad, want in deze streek is nu regenseizoen. Maar gelukkig blijft het boven de 25 graden, dus effe schuilen en weer verder. Na het inchecken wandelen we naar het strand en ook al is de zee hier ook vrij ruw, er mag wel gezwommen worden. De komende uren zijn de jongens dan ook niet meer uit het water weg te krijgen. Pas als alle bruin eraf gescrubd is en de zon onder gaat, schuiven we aan tafel voor een dineetje met de voeten in het zand...

Zaterdag 24 juli bezoeken we een schilpaddenopvangcentrum. Het is maar een klein centrum, maar het werk dat ze verrichten is uiteraard zeer belangrijk. Vijf van de zeven soorten zeeschildpadden komen voor in Sri Lanka. Om deze soorten te beschermen graven de medewerkers de eieren op de stranden uit en laten ze onder toeziend oog uitkomen in het centrum. Pas als de jonge schildpadjes enkele dagen oud zijn worden ze terug in de zee gezet. Zo wordt het eerste gevaar al ontweken. Ook zieke en gewonde schildpadden worden hier opgevangen, eveneens met als doel: terugzetten in de oceaan zodra ze beter zijn. Zo drijven er bijvoorbeeld twee enorme leatherback-schildpadden rond. Zij hebben lang gevangen gezeten in visnetten waardoor er teveel lucht onder hun schild is gekomen. Daardoor kunnen ze niet meer duiken en dus geen voedsel meer vangen. Ze worden hier nu gevoederd, en de lucht zal vanzelf verdwijnen. Maar dat kan wel enkele weken duren. Ziet er heel vreemd uit, zo'n dobberende schildpad.....

Op de terugweg zien we de paalvissers aan het werk. Alhoewel.... Je kunt je afvragen welk werk ze eigenlijk doen. Zodra je de camera bovenhaalt staat er iemand achter je om cash te innen! Het visje dat aan de hengel hangt, blijft keurig hangen totdat de volgende toerist dit typisch Singalees plaatje vast wilt leggen.... Dus geld verdienen doen ze wel....




De rest van de dag herhalen we het programma van gisteren. Golven trotseren, lezen op een strandbed en zandhappen.... Wat wil een mens nog meer?

Allemaal beestjes...

Op de verjaardag van mijn zus zakken we per bus af naar Kirinda, net onder Tissamaharama aan de zuidkust. We rekenen op zo'n drie-en-een-half uur, maar na tweeëneenhalf uur komen we al aan bij JC Guesthouse. De vriendelijke eigenaresse verhuurt drie kleine huisjes op haar rustig gelegen stukje grond en we voelen ons er meteen thuis. We zijn de enige gasten dus de jongens gaan meteen op ontdekking in de tuin. Tijn vindt een bak met visjes dus die zien we de eerste tijd niet meer. Jaan zinkt weg in de hangmat met zijn Adrian Mole-boek......

Na een tijdje lummelen wandelen we richting zee. De verwachtingen zijn niet al te hoog want de weg erna toe is heet en ongezellig. Daarbij is het ook nog een landelijke feestdag dus veel zaakjes zijn gesloten en wij hebben honger. Een beetje sikkeneurig dwalen we langs de stoffige weg. Alle tuktuks die we willen aanhouden zitten vol en iedereen aan wie we vragen hoe ver de 'beach' is antwoord 'one minute'. Daarbij is het vreemde hoofdknikje van de Singalezen, dat zowel ja als nee kan betekenen, ook niet erg verhelderend. Hun knikjes doen ze me denken aan het aapje met wiebelend hoofdje op het dashbord van mijn (en Daphnes) auto..... Na drie kwartier taffelen begrijpen we waarom alle tuktuks richting beach vol

zaten.... We stuiten op een afgeladen vol strand, gelegen naast de tempel waar druk geofferd wordt. Vanwege de feestdag lijken alle inwoners uit Kirinda richting strand te zijn afgezakt en het is er een groot feest. Iedereen, kinderen en volwassenen, waagt zich in de hoge golven. En wanneer ze omver worden gespoeld kan de lol niet meer op. Het duurt uiteraard niet lang vooraleer onze twee bleekscheten zich ertussen gemengd hebben. Iedereen helpt elkaar om de hevige golfslag te trotseren, en vanwege hun bleke kleur kan ik de jongens goed in het oog houden. Na een kwartier komt Jaan al zeggen dat hij al drie nieuwe vrienden gemaakt heeft! Hun Engels gaat met sprongen vooruit. Het is een geweldig schouwspel, ook onder de schaduwdoeken waar Chris en ik onze toevlucht gezocht hebben. Zelfs na twee uur in de golven willen de jongens nog niet terug naar huis..... Voor 20 cent kopen we twee bakjes kraanwater om alle zout van ze af te spoelen. Op de terugweg brengen we nog even een bezoekje aan de tempel, die vanwege zijn hoge ligging tijdens de tsunami in 2004 als toevluchtsoord diende voor vele vluchtelingen.

De belevenissen op het drukke strand doen me denken aan een stukje dat ik las over de oude naam van Sri Lanka. Nog voordat het Ceylon heette, was de naam Serendip. Serendipiteit betekent 'de gave om toevallig waardevolle dingen te ontdekken'. Dat was precies wat er deze middag gebeurde, en waar het bij reizen zo vaak om draait.....

Woensdag 20 juli nemen we de tuktuk naar Tissamaharama, oftewel Tissa. We wandelen langs het Wewa-meer, maar echt veel speciaals zien we niet. We keren dan ook snel terug naar 'ons huisje' en lantefanteren wat tot 's middags want dan staat er een jeepsafari naar Yala National Park op de planning. Een hele jeep voor ons alleen dus lekker luxe. De tour overtreft onze verwachtingen. We waren bang voor jeep-files in het park aangezien dit het meest toeristische park van Sri Lanka is. Het voordeel is echter dat de dieren iets minder schuw zijn, aangezien ze niet meer zo schrikken van de rondrijdende jeeps. We zien echter maar af een toe een andere jeep en onze gids doet super veel moeite om zoveel mogelijk dieren te spotten. Naast de hele lijst dieren die we in Wilpattu ook zagen, zien we ook nog verschillende krokodillen en

enkele mannetjesolifanten, die alleen rondtrekken. Af en toe wanen we ons in Afrika, aangezien het landschap op sommige plaatsen op een savanne lijkt. Het is een prachtig park, maar het spotten van het luipaard lijkt wederom niet te lukken. Totdat..... onze gids een telefoontje krijgt dat een andere jeep een luipaard gespot heeft. We waren eigenlijk al op weg naar de uitgang maar onze jeep maakt rechtsomkeer en al snel zien we dat wij niet de enige waren die dat telefoontje kregen. Tientallen jeeps duiken op en allemaal met hetzelfde doel: Het zien van een luipaard! We staan in een kolonne langs een waterplas, en jawel hoor, helemaal aan de overkant van het water, lekker relaxed in een boom zien we allemaal de kleine oranje vlek waarvoor we kwamen! We kunnen nu met goed fatsoen zeggen dat we een luipaard in het wild hebben gezien!

 

Nog een beetje beduusd van alle commotie en de kleine oranje stip op onze foto, rijden we terug richting uitgang. Niet wetende dat de natuur nog een toetje voor ons in petto had..... Plotseling trapt onze gids op de rem. 'Gimme the bag, gimme the bag', roept hij naar achter en wij gooien onze rugzak naar voor. Hij sluit meteen zijn raampjes en wij zitten verbaasd van achter in de open jeep. Dan pas zien we wat er aan de hand is. Voor ons op het pad staat een olifant, slurf richting onze jeep en vastberaden niet van koers te wijzigen. Tijn springt bij Jaan op schoot, ik schiet naar rechtsachter en ontwijk nog net de lange slurf die in een haal de hele truck besnuffeld op mogelijke tassen of etenswaar... De olifant loopt door en wij blijven lachend van de zenuwen achter... De gids rijdt er als een speer vandoor..... Later vertelt hij ons dat het een jaar geleden was dat er nog eens een olifant een truck benaderd had op zoek naar etenswaar. Het duurt een hele tijd voordat we Tijn ervan overtuigd hebben dat hij niet onder de categorie olifanten-voeding valt.....

's Avonds eten we noodles bij het licht van een zaklamp en besluiten we dat de safari op zijn minst spectaculair te noemen was!

Zweetdruppels en theeblaadjes

Zoals afgesproken vertrekken we vrijdag de 15e met Ravi's auto richting Nuwara Elya. Ravi koopt onderweg jackfruit voor ons en we stoppen bij tempels, een waterval, mooie vergezichten en de theefabriek Mackwoods. Het bezoekje aan de fabriek stelt echter niet veel voor. De rondleiding is kort en door de herrie van de machines bijna onverstaanbaar. Daarnaast is het flink beginnen te regenen en dus slaat de gids het stuk door de plantages wijselijk over...... We voelen ook dat we gestegen zijn in hoogte, want de temperatuur is al een stuk gedaald.

Eenmaal aangekomen in Nuralya, zoals het door de Singalezen wordt genoemd, hebben we voor het eerst weer de lange broeken en de vesten aan. Vijftien graden en regen, brrr....
Onze hostel, Gregorys Lake Inn, ligt boven op een helling. Waarschijnlijk met een mooi uitzicht over het meer, ware het niet dat het ook nog ontzettend mistig.... In de kamer is het ontzettend muf, vochtig en klam. Gelukkig heeft de woonkamer een televisie met usb aansluiting, dus kijken we films vanonder een fleecedekentje.....

We zijn blij als we Nuralya de dag erna weer kunnen verlaten. We proberen de Engelse sfeer van dit stadje nog even op te snuiven door langs het golfveld en het Engelse postkantoor te wandelen, maar het kan ons niet bekoren. Misschien als de zon had geschenen....? We nemen de tuktuk naar Nanu Oya voor de trein naar Ella om drie uur. De treinreis in derde klas verloopt voorspoedig. Onze Singaleze medereizigers zorgen voor de muzikale omlijsting. Onder het genot van John Denver en Glenn Madeiros rijden we door de prachtige bergen en theeplantages. We dalen terug naar zo'n duizend meter boven de zeespiegel dus de temperatuur stijgt. Het is al bijna donker wanneer we in Ella arriveren. Vesten uit en T-shirts aan. Ella kan ons bekoren....

We verblijven in Bloom Rose Inn. Een homestay met een supervriendelijke familie. Oma kookt, moeder poetst, dochter regelt de boekingen en vader rijdt de tuktuk. Ons kamertje is klein en warm, zeker als je er twee tweepersoonsbedden in zet. Maar de hartelijkheid van de familie is goud waard. Tijn steelt hun harten door turnoefeningen te laten zien en Jaan maakt tekeningen die meteen opgehangen worden...... Het feit dat Tijn zich hier zeer op zijn gemak voelt merken we ook aan de lange gesprekken die hij, zonder schroom, in het Engels voert met de familie. Hij is super trots op zichzelf, en wij op hem!

Zondag 17 juli gaan we wandelen. Ella Rock staat op de planning. Twee uur op en twee uur terug bij 25 graden leek ons wel te doen. Dus vrolijk beginnen we eraan. We lopen zelfs een stuk over het spoor. Ook al komen er maar enkele treinen per dag met een snelheid van een fiets, het blijft spannend..... De wandeling is prachtig, maar warmer dan verwacht en ook veel zwaarder..... We puffen omhoog tussen de eucalyptusbomen. De geur maakt dat we ons soms in Australië wanen.... Het laatste stuk gaat steil omhoog, en verschillende keren overwegen we om rechtsomkeer te maken. Alleen Jaan lijkt er minder moeite mee te hebben, en zijn enthousiasme maakt dat we doorzetten.... En het loont. Het uitzicht vanaf de top over Little Adams Peak en de Ella-vallei is geweldig.
Zes uur later ploffen we uitgeput maar voldaan neer op onze bedden.... Tijn en ik gaan ons daarna laten verwennen door een massage. Als de masseuse vraagt of Tijn niet genoeg heeft aan een behandeling van een half uurtje, spreekt zijn blik boekdelen. Een dik uur later lopen we allebei superrelaxed naar buiten.... De heerlijke currymaaltijd die oma voor ons gemaakt heeft in de homestay, maakt de dag compleet!

De volgende dag gaan we voor de top van Little Adams Peak. deze aanzienlijk minder zware beklimming heeft echter even prachtige vergezichten. We zien speldenkopjes op de top van Ella's Rock staan, en zijn nog steeds trots op onszelf dat wij daar ook gestaan hebben!

Op de terugweg lopen we nog langs een theefabriek. We melden ons aan voor een rondleiding en komen dan dat we geen geld meer op zak hebben..... Dus weer rechtsomkeer naar de homestay. De vader des huizen biedt meteen aan om ons naar een andere theefabriek te brengen, dus het leed is snel geleden. door een zeer gepassioneerde gids worden we door het imposante gebouw van de Ufa Halmewatte theefabriek. Aangezien het vandaag een brugdag is voor de feestdag van morgen, is de fabriek vandaag niet in werking. Voor de uitleg en de verstaanbaarheid is dat prima. We volgen het hele proces van plukken tot verschepen. De Tamil-vrouwen plukken per dag ongeveer vijfentwintig kilo blaadjes. Hier doen ze zo'n twaalf uur per dag over en daar verdienen ze drie euro per dag mee...... Ook al is de wijze waarop ik zelf het liefst thee drink, nl. slap, in een builtje en met een smaakje, tegen de signaleze tradities in, ik respecteer het werk dat hier op deze plantages verzet wordt!

Op de terugweg rijden we nog naar een boeddhistische en hindoeïstische tempel. Wij zijn altijd naarstig op zoek naar de verschillen tussen het hindoeïsme, boeddhisme, de islam en het christendom maar hier lijkt dat vandaag de dag niet meer zo van belang te zijn. Fijn om te zien dat dat blijkbaar toch nog mogelijk is..... Want ook al lijken we door het reizen soms een beetje te vervreemden van de actualiteit, alle vreselijke aanslagen en gruwelijkheden van de afgelopen weken in Frankrijk en Turkije zijn ook ons niet ontgaan.